ผมเป็นเกย์ อายุ 36 ปี ทำงานบริษัทในกรุงเทพ
ผมผิวเข้มๆ เหมือนคนใต้ แต่เป็นคนกรุงเต้บนิ
แต่ก่อนผมหุ่นดี แต่ตอนนี้ผมเริ่มอ้วนขึ้น
ผมเพิ่งโดนบอกเลิกเมื่อเดือนที่แล้ว
เค้าอายุมากกว่าผมสิบกว่าปี คบกันมา 5 ปี
ปี 2558 ผมย้ายมาอยู่บ้านเค้าตั้งแต่เริ่มคบกัน
ผมเป็นคนกวนติน ตรงไปตรงมา พูดน้อย แต่พูดนะ
ส่วนเค้าเป็นคนนิ่งๆ พูดเก่ง ชอบออกงานสังสรรค์
ผมมาอยู่กับเค้าเพราะอยากใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข
ชีวิต 5 ปีที่ผ่านมา ราบรื่นทุกอย่าง ใช้ชีวิตร่วมกันตลอด
นอนด้วยกันทุกคืน ขับรถไปทำงานทางเดียวกัน
ไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง ไปพบญาติทั้ง 2 ฝ่าย
ญาติๆ รับรู้ ยอมรับและสนับสนุนในชีวิตคู่ครั้งนี้
สัญญาณเตือนก่อนหน้านี้คือ ประมาณ 1 ปีที่ผ่านมา
เราแทบไม่ได้คุยกัน ทั้งๆที่อยู่ด้วยกัน
คุยกันแค่ตอนจะออกจากบ้าน กับตอนจะรับกลับบ้าน
พอมาถึงบ้าน เค้าก็จะไปดื่มเบียร์นอกบ้าน
ส่วนผมซ้อมดนตรีอยู่บ้าน นานๆทีผมจะไปดื่มเบียร์ด้วย
ต่อมาเมื่อเดือนเมษา 2563 ที่ผ่านมา
จู่ๆ เค้าก็มาบอกเลิกผมด้วยสาเหตุ "มีคนอื่น"
แล้วเค้าก็ร้องไห้ทั้งคืน นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น
ได้แต่พูดคำว่า "ขอโทษ" ซ้ำแล้วซ้ำอีก
และได้แต่พูดว่า นี่เป็นวิบากกรรมของชาวเกย์
ไม่มีรักแท้ในหมู่เกย์หรอกนะ!!
ส่วนผมก็ทำอะไรมากไม่ได้ ทำได้แค่เพียงพยักหน้า
ไม่รู้จะพูดอะไร ก็เลยไม่พูด เข้านอนไปตามปกติ
ทุกวันนี้ก็ยังนอนห้องเดียวกัน ขับรถไปทำงานด้วยกัน
และก็ไม่ได้คุยอะไรกัน ส่วนเค้าก็นอนร้องไห้แบบนั้นทุกคืน
ด้วยเพราะงานยุ่งกับโควิด จึงยังไม่ได้ย้ายของออกไป
เมื่อ 5 วันที่ผ่านมา ผมตัดสินใจหาที่อยู่ใหม่เรียบร้อย
และบอกเค้าว่า จะย้ายออกไปทันที ผมเก็บของครบ
ผมลางาน เรียกรถแท็กซี่มาขนของของผมออกจากบ้านเค้า
ตอนนั้นเค้าไปทำงาน ผมขนออกไปโดยไม่ได้บอกก่อน
ของของผมมีแค่ 3 กระเป๋าเดินทาง ผมอยู่แบบมินิมอล
ขนไปคอนโด จนเหลือไว้แค่ 1 ชุด กับกระเป๋าเป้อีก 1 ใบ
พอตอนเย็นเค้าเลิกงานกลับมา ผมจึงบอกว่า
ผมจะไปเดี่ยวนั้นเลย ขนของไปหมดแล้ว
เค้าก็บอกว่า "จะไปไหน ไปทำไม ทำไมไม่บอกก่อน?"
ผมบอกตามจริงว่าจะย้ายไปคอนโด จะไปเดี๋ยวนั้น
เค้าบอก ไม่ให้ไป ให้อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ
ผมบอกว่า เลิกกันแล้ว ก็ควรแยกทางกัน
อีกอย่างคือ ผมหาที่อยู่ใหม่แล้ว
เค้าบอกว่า เป็นห่วง จะให้อยู่ด้วยกันไปตลอด
เป็นพี่เป็นน้องคอยดูแลกันไป
ผมจึงตัดสินใจอยู่ต่อมาจนถึงวันนี้ครบ 5 วันแล้ว
ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด อยากหนีไปตอนนี้เลย
คืนนี้ยังต้องนอนห้องเดียวกันอยู่ เห้อ!!
เนื่องจากผมมารู้เมื่อวานว่า ที่เค้าไปดื่มเบียร์นอกบ้าน
คือไปกับแฟนใหม่ ซึ่งแฟนใหม่คนนั้นก็คือเพื่อนสนิทผม
ซึ่งเพื่อนเคยเล่าให้ผมฟังว่า กำลัง อินเลิฟ
แล้วเพื่อนก็กำลังจะย้ายไปอยู่บ้านแฟน
ซึ่ง เป็นบ้านเดียวกับที่ผมอยู่ทุกวันนี้
ผมไม่ร้อง ไม่มีน้ำตา ไม่ใช่ไม่รัก
แต่ผมไม่โกรธ ไม่แค้น ไม่เศร้า
เพราะผมผ่านสิ่งเลวร้ายแบบนี้มาเยอะ
เค้าก็รู้เรื่องราวของผมเป็นอย่างดี
แต่เมื่อเค้าเลือกทางแบบนี้
ผมก็เคารพการตัดสินใจ
และผมก็ให้เกียรติทุกการตัดสินใจ
ตลอดเวลา 5 ปีที่ผ่านมา ผมก็ทำแบบนี้มาตลอด
มองภายนอกผมดูไม่เศร้า
ส่วนภายในนั้น ผมก็เศร้านิดหนึ่ง แต่ปลงตกมากกว่า
จึงแสดงออกมาได้เย็นชาแบบนี้
เพื่อนๆ อยากให้แง่คิดอะไร เชิญได้เต็มที่
ขอให้ลากเพื่อนมาเมนท์ 3,000 เมนท์
แชร์โพสต์ออกไปครับ แชร์ไป facebook
ฉันอยากโดนงูรัด
ผมเป็นเกย์อายุ 36 เพิ่งถูกบอกเลิกเมื่อเดือนที่แล้ว ตอนนี้ยังอยู่ด้วยกัน
ผมผิวเข้มๆ เหมือนคนใต้ แต่เป็นคนกรุงเต้บนิ
แต่ก่อนผมหุ่นดี แต่ตอนนี้ผมเริ่มอ้วนขึ้น
ผมเพิ่งโดนบอกเลิกเมื่อเดือนที่แล้ว
เค้าอายุมากกว่าผมสิบกว่าปี คบกันมา 5 ปี
ปี 2558 ผมย้ายมาอยู่บ้านเค้าตั้งแต่เริ่มคบกัน
ผมเป็นคนกวนติน ตรงไปตรงมา พูดน้อย แต่พูดนะ
ส่วนเค้าเป็นคนนิ่งๆ พูดเก่ง ชอบออกงานสังสรรค์
ผมมาอยู่กับเค้าเพราะอยากใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข
ชีวิต 5 ปีที่ผ่านมา ราบรื่นทุกอย่าง ใช้ชีวิตร่วมกันตลอด
นอนด้วยกันทุกคืน ขับรถไปทำงานทางเดียวกัน
ไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลง ไปพบญาติทั้ง 2 ฝ่าย
ญาติๆ รับรู้ ยอมรับและสนับสนุนในชีวิตคู่ครั้งนี้
สัญญาณเตือนก่อนหน้านี้คือ ประมาณ 1 ปีที่ผ่านมา
เราแทบไม่ได้คุยกัน ทั้งๆที่อยู่ด้วยกัน
คุยกันแค่ตอนจะออกจากบ้าน กับตอนจะรับกลับบ้าน
พอมาถึงบ้าน เค้าก็จะไปดื่มเบียร์นอกบ้าน
ส่วนผมซ้อมดนตรีอยู่บ้าน นานๆทีผมจะไปดื่มเบียร์ด้วย
ต่อมาเมื่อเดือนเมษา 2563 ที่ผ่านมา
จู่ๆ เค้าก็มาบอกเลิกผมด้วยสาเหตุ "มีคนอื่น"
แล้วเค้าก็ร้องไห้ทั้งคืน นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น
ได้แต่พูดคำว่า "ขอโทษ" ซ้ำแล้วซ้ำอีก
และได้แต่พูดว่า นี่เป็นวิบากกรรมของชาวเกย์
ไม่มีรักแท้ในหมู่เกย์หรอกนะ!!
ส่วนผมก็ทำอะไรมากไม่ได้ ทำได้แค่เพียงพยักหน้า
ไม่รู้จะพูดอะไร ก็เลยไม่พูด เข้านอนไปตามปกติ
ทุกวันนี้ก็ยังนอนห้องเดียวกัน ขับรถไปทำงานด้วยกัน
และก็ไม่ได้คุยอะไรกัน ส่วนเค้าก็นอนร้องไห้แบบนั้นทุกคืน
ด้วยเพราะงานยุ่งกับโควิด จึงยังไม่ได้ย้ายของออกไป
เมื่อ 5 วันที่ผ่านมา ผมตัดสินใจหาที่อยู่ใหม่เรียบร้อย
และบอกเค้าว่า จะย้ายออกไปทันที ผมเก็บของครบ
ผมลางาน เรียกรถแท็กซี่มาขนของของผมออกจากบ้านเค้า
ตอนนั้นเค้าไปทำงาน ผมขนออกไปโดยไม่ได้บอกก่อน
ของของผมมีแค่ 3 กระเป๋าเดินทาง ผมอยู่แบบมินิมอล
ขนไปคอนโด จนเหลือไว้แค่ 1 ชุด กับกระเป๋าเป้อีก 1 ใบ
พอตอนเย็นเค้าเลิกงานกลับมา ผมจึงบอกว่า
ผมจะไปเดี่ยวนั้นเลย ขนของไปหมดแล้ว
เค้าก็บอกว่า "จะไปไหน ไปทำไม ทำไมไม่บอกก่อน?"
ผมบอกตามจริงว่าจะย้ายไปคอนโด จะไปเดี๋ยวนั้น
เค้าบอก ไม่ให้ไป ให้อยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ
ผมบอกว่า เลิกกันแล้ว ก็ควรแยกทางกัน
อีกอย่างคือ ผมหาที่อยู่ใหม่แล้ว
เค้าบอกว่า เป็นห่วง จะให้อยู่ด้วยกันไปตลอด
เป็นพี่เป็นน้องคอยดูแลกันไป
ผมจึงตัดสินใจอยู่ต่อมาจนถึงวันนี้ครบ 5 วันแล้ว
ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด อยากหนีไปตอนนี้เลย
คืนนี้ยังต้องนอนห้องเดียวกันอยู่ เห้อ!!
เนื่องจากผมมารู้เมื่อวานว่า ที่เค้าไปดื่มเบียร์นอกบ้าน
คือไปกับแฟนใหม่ ซึ่งแฟนใหม่คนนั้นก็คือเพื่อนสนิทผม
ซึ่งเพื่อนเคยเล่าให้ผมฟังว่า กำลัง อินเลิฟ
แล้วเพื่อนก็กำลังจะย้ายไปอยู่บ้านแฟน
ซึ่ง เป็นบ้านเดียวกับที่ผมอยู่ทุกวันนี้
ผมไม่ร้อง ไม่มีน้ำตา ไม่ใช่ไม่รัก
แต่ผมไม่โกรธ ไม่แค้น ไม่เศร้า
เพราะผมผ่านสิ่งเลวร้ายแบบนี้มาเยอะ
เค้าก็รู้เรื่องราวของผมเป็นอย่างดี
แต่เมื่อเค้าเลือกทางแบบนี้
ผมก็เคารพการตัดสินใจ
และผมก็ให้เกียรติทุกการตัดสินใจ
ตลอดเวลา 5 ปีที่ผ่านมา ผมก็ทำแบบนี้มาตลอด
มองภายนอกผมดูไม่เศร้า
ส่วนภายในนั้น ผมก็เศร้านิดหนึ่ง แต่ปลงตกมากกว่า
จึงแสดงออกมาได้เย็นชาแบบนี้
เพื่อนๆ อยากให้แง่คิดอะไร เชิญได้เต็มที่
ขอให้ลากเพื่อนมาเมนท์ 3,000 เมนท์
แชร์โพสต์ออกไปครับ แชร์ไป facebook
ฉันอยากโดนงูรัด